‘Niet alles in één keer opeten.’ Mijn jongste dochter propt nog snel een chipje in haar mond. Vol vertrouwen laat ze het zakje achter op de cafetariatafel waar ik de komende drie uur zal zitten.
‘Je mag er ook van eten hoor,’ ze drukt nog snel een kus op mijn wang. Ik gebaar van nee, maar ze is al weg. Terwijl zij tafeltennis speelt, zit ik klaar met een schriftje. Schrijven lukt niet zo goed, het zakje lonkt naar me. Ach eentje dan. Eigenlijk ben ik geen chipseter, mijn vingers hangen altijd vol en de smaak staat me meestal tegen. Toch neem ik er nog eentje. Gelukkig is het geen paprika, dat lust ik al helemaal niet.
De zoon komt er ook bij, hij heeft net een match gewonnen. ‘Mag ik ook een zakje?’ Ik geef hem wat kleingeld, genoeg voor chips en een drankje. Hij keert terug met paprikasmaak, houdt het voor mijn neus. Geen idee waarom ik er eentje neem. Ik lust dat niet, of had ik dat al vermeld?
kan uw oproep niet beantwoorden 
Plaats een reactie