Wanneer ik in het donker staar en niets kan zien, tintelen mijn vingertoppen. Ze voelen dingen die er niet zijn, of die overdag werden gefilterd uit een eindeloze reeks prikkels. Als elektriciteit dat kruipt, in een flinterdun laagje over mijn huid, dat zinderend voortschrijdt tot in de uiteinden waar geen uitweg is. Alsof die opgestapelde energie mij gloeiend moet verlaten om de slaap te kunnen vatten.
Wanneer ik in het donker staar, enkel duisternis en toch zie ik. Binnenin. Mijn ziel wordt wakker. Overdag eindeloos genegeerd. Brandende gensters in mijn hoofd. Voor wat ik nu zie, heb ik geen ogen nodig. De beelden kort, altijd waar en daardoor zo beangstigend.
kan uw oproep niet beantwoorden 
Plaats een reactie